Terima kasih awak!!!
kita dulu selalu jumpa sbb kita belajar tempat yang sama... tapi dulu itu hanya sekadar tegur menegur... tapi itu pun saya dah puas hati dah... sebab saya dulu memang suka dekat awak... tapi saya tahu awak dah ada makwe so hanya biarkan perasaan itu berlalu... macam air sungai yang mengalir hingga kelautan begitu sahaja (gile ayat) ... sebab saya tahu saya takde harapan dan awak di dunia awak dan saya di dunia saya...
masa awak tamat pengajian, saya sibuk berniaga (usahawan yg berjaya la katekan)... saya rasa sedikit sebanyak perasaan tu hilang sedikit demi sedikit sebab ramai kawan-kawan yg ada dekat sekeliling saya... saya rasa bertuah... masa saya berniaga tu pon saya memang tak berharap awak dtg ke gerai saya pon.. and in fact tak pernah terlintas langsung pon...
lepas tu skrang kan Facebook nie fofular.. saya nampak nama awak... banyak kali gak la saya fikir nak ke tak nak add awak... banyak kali tau... awak.... saya ingt kot la iye awak nak add saya kan.... tapi last-last saya add la awak... awak kan senior n saya kan junior... x pe la kita bertolak ansur... macam biasa la.. bile dh jd friend ni.. saya komen gamba awak.. awak komen gambar saya... tapi memang saya tak pernah terlintas langsung pon yang satu hari nanti awak akan contact saya... and yes..
awal tahun nie awak tiba-tiba je mesej saya... saya terkesima jap (chewahhh..)... memang saya tak jangka.... lepas tu tiba-tiba awak senyap.. terima kasih awak sbb buat saya tertunggu-tunggu... bukan nak kata saya jual mahal kat sini.. dan saya tahu saya tidak la secantik mane.. tapi satu je prinsip saya... saya bukan jenis perigi cari timba, dan ini pon memang bukan jual mahal... from my point of view... saya tak suka memulakan dulu... unless dia mula menegur dan saya selagi boleh akan cuba mewujudkan suasana yang selesa untuk berborak... saya tak suka terhegeh-hegeh... kang kalo org tu tak nak saya ataupun memalukan saya... saya tak nak.. cukup la pengalaman mendewasakan kita.....
lepas senyap tu saya ingt kita dah lost contact dh... tp rupa-rupanya sangkaan saya meleset... awak tiba-tiba je telefon satu hari tu... hati saya berbunga (gila la ayat) tapi saya cuba keras kan hati nie... sebab saya tak nak nanti bila saya sedang dibuai2 tiba-tiba saya jatoh tersungkur... sakit awak tahu tak.... dan yee.. memang dari mula saya akan cuba membataskan mesej ataupon kata-kata saya supaya saya tak nak hati ni sakit kemudian hari... and it works... but saya takot....
then, tiba lah hari jadi awak... malam tu awak mesej saya... dan serius saya tak ingat itu besday awak... dan saya not good in memorizing number... cume saya terselamat sebab besday awak ada dalam reminder saya... saya pon wish... awak dapat kol free seminggu dan seminggu tu jugak la awak kol saya... saya sangat terharu... terima kasih awak sebab buat saya terharu... and there is one tyme awak kol saya... mase tu saya tengah lunch dengan akak ofis... awak tau tak yang saya memang tak biasa dgn semua tu... dan saya sangat la pemalu orang nya bila berkaitan dengan hati dan perasaan... tapi saya tak rasa awak paham... sebab lepas tu awak dh tak kol saya dah... saya terfikir... saya buat salah ker? sebab memang saya dah bgtahu awak kan yang saya segan.... lagi sekali awak senyap... terima kasih awak... lepas tu awak kol saya balik... dan kita smbg cerita... cerita... cerita... mcm dh lame kenal kn...
bila dh abes tempoh seminggu tu...awak de mesej2 gak... saya ingat awak mungkin senyap je.... so now apa yang patot saya rasa?? terbuai-buai kah? u know what awak... i hate this feelings... it make me miserable!!! lepas tu kita terus kan mesej dan mesej dan mesej kadang kala juga ade sedikit call... dan awak selalu like setiap status yang saya tulis dekat mukabuku tu... dan ada jugak awak komen... saya suka awak... dan kadang-kadang saya malu sebab ramai kawan saya yang notice awak... saya tak suka diorang semua salah anggap.. sebab kita nie kan sememangnya teman tapi mesra....
then ada satu hari tu awak ajak saya keluar... masa tu saya macam OMG!!! serius ke? saya memang la sangat nerves... saya sangat la jarang keluar dengan mana - mana lelaki... tapi kalo mcm kawan saya yang memang saya kenal saya memang tak de masalah langsung... sebab kita dh biase kan... dengan awak laen.... awak tau kenapa.... sebab saya suka awak... tapi saya tak tau la awak macam mana kan.... mungkin awak rasa kita kawan....
lepas tu masa kita keluar masa awak datang ambil saya dekat rumah... saya rasa gembira + gementar + speechless.... terima kasih awak sebab ambil saya... kita berborak... saya suka masa tu sebab saya rasa saya selesa dengan awak... and yes again... saya tak tahu la awak selesa dengan saya ke tak... lepas kita keluar tu.... kita still mesej mesej....
sampai bila relationship ini... saya tak tahu... wallahualam... kalo kita ada rezeki... ada la kan awak kan... sebab saya pon... kadang-kadang penat dah untuk berharap....
~~sekian~~
